Żeglin Konrad

Konrad Żeglin nosił swoje nazwisko jak gorzką ironię, bo dawno przestał być panem własnego rejsu, stając się dryfującym rozbitkiem na morzu anonimowych miast. Jego twarz, poorana zmęczeniem i nieufnością, przypominała starą, spękaną mapę prowadzącą donikąd, a oczy straciły dawny blask na rzecz nieustannej, nerwowej czujności. Poruszał się cicho, niemal bezszelestnie, jak duch w wytartym płaszczu, a jego spojrzenie nieustannie patrolowało otoczenie, szukając nie horyzontu, lecz drogi ucieczki.