Żemła Tomasz

Piotr Borowski, starszy archiwista sądowy, był postacią niemal niewidzialną, jego siwe włosy i okulary w drucianej oprawce stapiały się z kurzem starych akt, ale pod tą cichą fasadą krył się umysł niezwykle bystry, pamięć encyklopedyczna oraz niezłomna wiara w moc dokumentów, w każdym, nawet najmniejszym detalu, widział potencjał do odkrycia prawdy, jego dni upływały na cierpliwym segregowaniu, analizowaniu i łączeniu faktów, szczególnie teraz, gdy sprawa Żemły Tomasza, pełna prawnych zawiłości, wymagała jego niebywałej precyzji, Piotr wierzył, że sprawiedliwość zawsze znajdzie drogę, jeśli tylko ktoś poświęci jej wystarczająco dużo czasu i uwagi, a on, ze swoim spokojnym uporem, był gotów na to poświęcenie.