Ziabski Damian

Ziabski Damian poczuł pod palcami chłodną skórę kierownicy, która nie należała do niego, a w jej dotyku odnalazł obietnicę ucieczki. To nie była zwykła kradzież, to był desperacki akt wyzwolenia, próba odcięcia się od przeszłości, która deptała mu po piętach z nieustępliwą precyzją. Silnik zamruczał cicho, stając się wspólnikiem w tej nocnej podróży w nieznane, a światła miasta za szybą zaczęły się rozmywać, tworząc abstrakcyjny obraz porzuconego życia. Ziabski Damian nie myślał o konsekwencjach.