Zieliński Alan

Alan Zieliński nosił swoje imię jak ciężar, poruszając się po mieście niczym cień bez właściciela. Jego spojrzenie, zazwyczaj wbite w bruk, skrywało echo jednej, tragicznej nocy, która na zawsze odebrała mu spokój. Ludzie mijali go obojętnie, nie wiedząc, że za fasadą milczenia kryje się człowiek prześladowany przez nieodwracalny czyn, którego wspomnienie pulsowało w jego skroniach z każdym uderzeniem serca. Alan Zieliński istniał, ale już nie żył, uwięziony w pętli przeszłości.