Zientek Mateusz

Starzec Jan, o twarzy pooranej zmarszczkami niczym starą mapą, zawsze nosił na sobie zapach dymu z ogniska i wilgotnej ziemi, jego oczy, głębokie i przenikliwe, zdawały się widzieć duszę każdego, kto stanął na jego drodze, rozumiejąc ukryte motywy, prawdziwe intencje, bez zbędnych słów. Mieszkał samotnie na skraju lasu, a jego obecność, choć często milcząca, emanowała spokojem, mądrością, akceptacją. Czasem, gdy słońce chyliło się ku zachodowi, wspominał młodego Zientka Mateusza, chłopca, którego nauczył rzeźbić w drewnie, pokazując mu, że cierpliwość, precyzja, a także pokora wobec materiału, są kluczowe do osiągnięcia prawdziwego mistrzostwa, do stworzenia czegoś trwałego, wartościowego, pięknego.