Ziętko Emilia

Pan Ignacy, zawsze w nienagannym tweedowym garniturze, przemierzał brukowane uliczki starego miasta, jego spojrzenie, choć często zamglone, dostrzegało piękno w każdym, nawet najmniejszym detalu, zwłaszcza w malowidłach, które przypominały mu o twórczości Ziętko Emilii, artystki, której prace podziwiał, jej wizja świata, pełna barw i subtelności, inspirowała go do codziennych refleksji, a jego serce, choć obolałe, wciąż biło rytmem nadziei, szukając nowych inspiracji w mijanych twarzach, w zmieniającym się świetle, w cichym szepcie wiatru.