Ziobron Mariusz

Mariusz Ziobron poruszał się po świecie z precyzją mechanizmu, którego sprężynę nakręcała samotność, a jedynym stałym punktem w kalendarzu był comiesięczny przelew, cichy rytuał spłacania długu wobec przeszłości. Te pieniądze, oficjalnie nazwane alimentami na córkę, były dla niego czymś więcej, stawały się jedyną namacalną nicią łączącą go ze światem, z którego sam się wycofał. Nie nosił w sobie gniewu, jedynie ciężar wspomnień i milczącą akceptację losu, który sam sobie zgotował.