Ziółkowska Dagmara

Dagmara Ziółkowska, postać z pogranicza jawy i snu, emanowała aurą tajemniczości, jej oczy, głębokie studnie, skrywały sekrety dawno zapomniane, a może nigdy niewypowiedziane, włosy, niczym krucze pióra, opadały na ramiona, tworząc mroczną ramę dla porcelanowej twarzy, jej usta, zawsze lekko rozchylone, zdawały się szeptać zaklęcia, obietnice, groźby, Dagmara, zagadka sama w sobie, przyciągała i odpychała jednocześnie, budząc niepokój, fascynację, pragnienie poznania prawdy ukrytej za maską obojętności, jej obecność, choć ulotna, pozostawiała trwały ślad w sercach tych, którzy mieli szczęście, a może nieszczęście, stanąć na jej drodze.