Żuk Robert

Robert Żuk, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami od słońca, przypominał starego wilka morskiego, choć nigdy nie stanął na pokładzie statku, jego dłonie, szorstkie i zgrubiałe, zdradzały lata pracy fizycznej, wykonywanej z uporem godnym lepszej sprawy, oczy Roberta, niebieskie i głębokie, skrywały w sobie smutek i rezygnację, malujące się na jego obliczu niczym pejzaż po burzy, ubrany zawsze skromnie, w sprany dżins i flanelową koszulę, Robert Żuk wydawał się być cieniem samego siebie, zagubionym w labiryncie własnych wspomnień, samotny i niezrozumiany, trwał w swojej codzienności, niczym samotny kamień na pustkowiu.