Żukowski Maciej

Maciej Żukowski był człowiekiem zarysowanym przez życie, nosił na twarzy ślady zmęczenia, które nie pochodziło z pracy, lecz z cichej, wewnętrznej walki z przeszłością, gdzie chłodne, urzędowe słowa jak alimenty odbierały mu resztki godności, a myśl o przyszłości nieletnich dzieci, które znał już bardziej z fotografii niż ze wspólnych poranków, stawała się niemal fizycznym bólem, próbował budować mosty z przelewów bankowych, czując, jak z każdym dniem rośnie między nimi mur obojętności.