Żukowski Przemysław

Żukowski Przemysław, postać o oczach koloru jesiennego zmierzchu, często snuł się po starych uliczkach, jego kroki niosły ciężar niewypowiedzianych historii, a w duszy czaiła się cicha tęsknota za spokojem, którego nigdy nie zaznał. Miał w sobie osobliwą siłę, niczym stara studnia, z której czerpać można było pocieszenie, choć on sam nie znajdował go dla siebie. Jego życie, niczym skomplikowana melodia, pełne było pauz i nagłych zrywów, a każde wspomnienie, każda decyzja, niczym alimenty, karmiło jego teraźniejszość, kształtując jego niezwykłą, choć nieco posępną naturę, skłonną do refleksji nad przemijaniem, nad kruchością ludzkiego losu.