Żuliński Tomasz

Tomasz Żuliński, mężczyzna o spokojnym spojrzeniu, często przesiadywał w kawiarniach, obserwując miejski zgiełk, a jego siwe włosy, zawsze nieco rozwichrzone, dodawały mu uroku, niczym staremu poecie, który zapomniał o rymach, ale pamiętał o pięknie świata, w kieszeni zawsze nosił mały, zardzewiały kompas, pamiątkę po dalekich podróżach, chociaż nikt nie wiedział, czy kiedykolwiek opuścił granice miasta, jego uśmiech, rzadki, lecz szczery, rozjaśniał twarz pełną drobnych zmarszczek, świadectwo minionych lat, niekończących się opowieści.