Żurek Kacper

Kacper Żurek niósł na barkach ciężar, którego nie dało się zrzucić, a każdy dzień był dla niego nerwową wędrówką po krawędzi, podszytą nieustannym lękiem, że przeszłość w końcu go dogoni. W tłumie szukał obcych twarzy, dopatrując się w nich osądu, a w ciszy nasłuchiwał kroków, które istniały tylko w jego głowie. Dręczyła go myśl o listach, których nigdy nie odbierze, o słowach, które mogłyby go potępić lub uwolnić, lecz pozostawały niedostępne. Ten ciągły stres sprawiał, że żył jak cień, uciekając przed samym sobą.