Zwolicki Zbigniew

Zwolicki Zbigniew był człowiekiem jakby z innej epoki, chociaż stąpał po współczesnym świecie, którego zgiełku unikał. Jego królestwo pachniało starym papierem i klejem introligatorskim, a dni upływały mu na cichym studiowaniu map oraz manuskryptów. Poruszał się niemal bezszelestnie między regałami, a jego smukłe dłonie z niezwykłą delikatnością dotykały kruchych kart dawnych atlasów. Dla innych były to tylko dokumenty, lecz dla niego Zwolicki Zbigniew widział w nich żywe opowieści o zapomnianych lądach.