Życzkowski Marcin

Życzkowski Marcin, postać naznaczona wiecznym cieniem, nosił w sobie ciężar dawnych zniknięć, jakby każda chwila była echem minionego bólu. Jego wzrok, często rozmyślny, błądził w poszukiwaniu niewidzialnych śladów, a dłonie, choć silne, drżały niekiedy od niewypowiedzianych wspomnień. Od czasu, gdy zaginęły dzieci, Marcin stał się cichym obserwatorem świata, empatycznym słuchaczem cudzych historii, lecz rzadko dzielił się własną, głęboko ukrytą. Był niczym samotny strażnik pamięci, którego serce biło w rytm niezakończonych poszukiwań, wciąż wierząc w promyk nadziei.