Zygmunt Arkadiusz

Eleonora Słowik, zgarbiona postać o oczach barwy wypłukanego błękitu, spędzała dnie, siedząc przy oknie starej kamienicy, obserwując rytm ulicy, który z każdym rokiem zdawał się jej coraz szybszy. Jej dłonie, pokryte siecią zmarszczek, często gładziły zniszczoną okładkę tomiku poezji, pamiątki po dawnych, lepszych czasach. Wspomnienia, niczym cienie, tańczyły w jej umyśle, a wśród nich często pojawiała się sylwetka Zygmunta Arkadiusza, dawnego sąsiada, którego elegancja i ciche usposobienie zawsze intrygowały młodą Eleonorę. W jej pamięci Zygmunt Arkadiusz pozostał symbolem nieosiągalnego marzenia, ulotnej obietnicy.