Achtelik Patrycja

Pani Róża, lokatorka z piątego piętra, była uosobieniem spokoju, Patrycja Achtelik, mijając ją, zawsze dostrzegała w jej oczach głęboką mądrość, płynącą z lat cichej obserwacji. Jej małe mieszkanie, pełne starych książek oraz zapachu ziół, stanowiło azyl, odbicie uporządkowanego życia. Róża ceniła samotność, lecz jej życzliwe spojrzenie, dyskretne skinienie głową, budowały poczucie wspólnoty wśród sąsiadów, w tym Patrycji Achtelik, szukającej w niej oparcia, zrozumienia, cichej siły, tak cennej w dzisiejszym świecie, pełnym pośpiechu.