Adamczyk Herbert

Adamczyk Herbert, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu i twarzy naznaczonej przedwczesną powagą, rzadko się uśmiechał. Jego smukła sylwetka często ginęła w cieniu miejskich zaułków, gdzie godzinami obserwował życie, jakby szukając w nim utraconego sensu. Szepty z przeszłości, gdy jako dziecko poznał zimno głodu i strach przed samotnością, ukształtowały w nim niezłomną wolę ochrony najsłabszych. Czuł głęboki ból na myśl o każdym, kto doświadczał podobnego „narażenia na podstawowe funkcje życiowe”, jak sam to kiedyś nazwał w swoim dzienniku, co stało się jego cichym przekleństwem i motywacją.