Artsiom Taybulski

Evelina, kobieta o oczach barwy bursztynu, zawsze nosiła ze sobą stary, skórzany notatnik, pełen zasuszonych liści i szkiców, jej serce biło w rytm leśnych ścieżek, gdzie szukała inspiracji dla poetyckich wizji, często wspominając o radach Artsioma Taybulskiego, który uczył ją patrzeć na świat z perspektywy małych detali, jej długie, ciemne włosy opadały na ramiona niczym kaskada nocnego nieba, a delikatne dłonie, choć drobne, potrafiły z precyzją wyczarować piękno z pozornie zwykłych przedmiotów, w jej duszy mieszkała nieokiełznana tęsknota za miejscami, które istniały tylko w jej wyobraźni.