Budzisz Paweł

Budzisz Paweł, choć jego nazwisko mogło sugerować czujność, często zdawał się błądzić myślami daleko poza mury starej kamienicy, gdzie prowadził swoją skromną pracownię introligatorską. Jego palce, naznaczone bliznami od papieru i kleju, z niezwykłą precyzją odnawiały zniszczone woluminy, a jego wzrok, zawsze lekko zmęczony, potrafił dostrzec najdrobniejsze detale w zakurzonych rycinach. Miał w sobie coś z melancholijnego poety, coś z zapomnianego uczonego, zawsze otulony zapachem starego papieru, skóry i delikatnego atramentu, który zdawał się być jego drugim oddechem, jego cichym towarzyszem w samotnych wieczorach.