Burzyński Zbigniew

Zbigniew Burzyński, mężczyzna o twarzy pooranej życiem, nosił przenikliwe, błękitne oczy za grubymi okularami, cicho obserwując świat. Jego siwe włosy, często potargane, nadawały mu aurę mądrego filozofa, a zgrubiałe dłonie z delikatnością gładziły stare, zakurzone księgi. Miał w sobie spokój kogoś, kto wiele widział i rozumiał, a jego dyskretny uśmiech skrywał niezliczone historie, opowieści o losach, przemijaniu, nadziei. Był cichym strażnikiem pamięci, latarnią dla zagubionych, a jego obecność wnosiła ukojenie.