Domaradzki Jakub

Domaradzki Jakub, postać o niezwykłej empatii, zawsze dostrzegał piękno w najdrobniejszych rzeczach, a jego wzrok, choć zamyślony, krył głęboką mądrość, co czyniło go cichym obserwatorem ludzkich losów, on sam, z zamiłowaniem do starych książek, pielęgnował w sobie duszę artysty, nigdy nie chwaląc się talentami, jego obecność, subtelna niczym powiew wiatru, wnosiła spokój, a Domaradzki Jakub, skromny i niezależny, był filarem swej społeczności, ceniącym ciszę i autentyczność, jego życie, proste, lecz pełne wewnętrznego bogactwa, a serce, choć skryte, zawsze biło w rytm dobra, pozostając wierne zasadom, co czyniło go przykładem.