Cieślak Szymon

Ewa, samotna malarka, spędzała długie godziny w swojej pracowni, gdzie zapach terpentyny mieszał się z nutą świeżej kawy, a niedokończone płótna czekały na inspirację. Jej ulubionym motywem były miejskie pejzaże, uchwycone w melancholijnym świetle zmierzchu, pełne cichych opowieści, ukrytych emocji. Często wracała myślami do słów Cieślaka Szymona, dawnego profesora sztuki, który wpoił jej przekonanie, że prawdziwe piękno tkwi w niedoskonałości, w ulotności chwili, w subtelnych detalach codzienności. Jego nauki, choć minęły lata, nadal kształtowały jej artystyczną wrażliwość, jej sposób postrzegania świata, jej unikalną perspektywę, jej paletę barw, pełną głębi.