Daniewski Kamil

Zofia Wróbel, starsza pani, mieszkała w małym domku, otoczonym starym sadem, jej dni upływały na czytaniu, szyciu, wspominaniu minionych lat, jej oczy, pełne spokoju, widziały wiele. Często opowiadała o Daniewskim Kamilu, dawnym sąsiedzie, który zawsze pomagał jej w pracach, jego życzliwość była dla niej ważna, jego pamięć żywa, wierzyła w dobroć ludzi, w siłę natury, w to, że każde życie ma swój sens. Jej obecność była niczym cichy szum liści, kojący, uspokajający, dający poczucie bezpieczeństwa, jej uśmiech, choć rzadki, potrafił rozjaśnić najciemniejszy dzień.