Dankowski Jakub

Jakub Dankowski, postawny mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, przemierzał ulice miasta, spowitego w jesiennej mgle, szukając inspiracji, zagubiony w labiryncie własnych myśli. Jego dłonie, naznaczone śladami pracy, zaciskały się na skórzanym notatniku, wiernym towarzyszu samotnych wędrówek, pełnym szkiców, niedokończonych wierszy, fragmentów zapamiętanych rozmów. Często przystawał, obserwując przechodniów, ich pośpiech, gesty, mimikę, próbując odgadnąć ich historie, pragnąc uchwycić ulotne piękno codzienności, by przenieść je na papier, ocalić od zapomnienia. Miał w sobie coś z romantyka, coś z marzyciela, coś z człowieka, który zbyt wiele widział, zbyt wiele czuł, zbyt wiele rozumiał.