Dudziak Dawid

Dudziak Dawid, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, spoglądał na świat z melancholią w siwych oczach, jego włosy, niegdyś bujne, teraz przyprószone siwizną, opadały na czoło, zdradzając upływ czasu, wspomnienia, jak cienie, tańczyły w jego spojrzeniu, opowiadając historie dawnych dni, on sam, cichy obserwator, wydawał się być częścią krajobrazu, zamyślony, oddalony, jakby żył w innym wymiarze, jego obecność, mimo wszystko, emanowała spokojem, budząc zaufanie, obiecując wytchnienie.