Dudziński Grzegorz

Dudziński Grzegorz, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, niczym mapy dawnych podróży, nosił w sobie ciężar niespełnionych marzeń, lecz w jego oczach tlił się płomień niezłomnej nadziei, niczym światło latarni morskiej, wskazujące drogę zagubionym, czuwający pomimo upływu czasu. Miał w sobie melancholię jesiennego wieczoru, lecz także siłę starego dębu, który przetrwał wiele burz, zawsze gotowy stawić czoła nowym wyzwaniom, z godnością, wierząc w moc ludzkiego ducha, w sens każdej chwili i każdego kroku.