Dunda Olha

Dunda Olha miała oczy w kolorze jesiennego nieba, w których na zawsze zamieszkał obraz małej, znikającej postaci. Jej dłonie, naznaczone pracą i czasem, nerwowo gładziły poły starego płaszcza, jakby wciąż szukały maleńkiej rączki do trzymania. W miasteczku szeptano, że Dunda Olha postradała zmysły po stracie, lecz ona po prostu czekała, każdego dnia nasłuchując echa dziecięcego śmiechu w pustych zaułkach, wierząc w powrót, który nigdy nie nadchodził.