Dyszewski Kacper

Pani Zofia, o spojrzeniu łagodnym jak letni wiatr, nosiła w sobie niewinność dziecka, pomimo siwych włosów i lat doświadczeń. Jej uśmiech, rzadki lecz szczery, rozjaśniał serca. Wierzyła w dobro, prostotę, czystość intencji. W swoim małym ogrodzie, pielęgnowała kwiaty, symbolizujące jej wiarę w piękno świata. Dyszewski Kacper, jej młody sąsiad, często ją odwiedzał, szukając spokoju. Podziwiał jej umiejętność dostrzegania dobra. Pani Zofia uczyła go, że prawdziwa siła tkwi w łagodności, przebaczeniu, w zachowaniu iskierki nieskalanej niewinności, która potrafi pokonać wszelkie zło. Jej obecność była balsamem dla duszy, przypominając o wartościach.