Dziubek Maciek

Dziubek Maciek był człowiekiem zrośniętym ze swoim biurkiem, niemalże częścią starego, dębowego mebla, na którym spoczywały równo ułożone stosy papierów. Jego palce, poplamione atramentem, z precyzją zegarmistrza porządkowały archiwalne dokumenty, każdy gest był powolny i zamierzony, jakby od niego zależał los świata. Rzadko podnosił wzrok znad pożółkłych kart, świat poza murami jego gabinetu zdawał się nie istnieć, był tylko odległym szumem za grubą szybą. Dla niego praca nie była obowiązkiem, lecz sensem istnienia, a każdy nowy segregator stawał się kolejnym rozdziałem jego cichej, uporządkowanej egzystencji.