Gasior Karolina

Piotr, samotny zegarmistrz, spędzał dni w warsztacie pełnym tykających mechanizmów, gdzie każdy dźwięk był echem upływającego czasu, cichą melodią dawnych chwil. Jego dłonie, zręczne i naznaczone bliznami, z precyzją składały skomplikowane trybiki, przywracając życie starym zegarom, nadając im nowy sens. Wspominał, jak Gasior Karolina, energiczna studentka, kiedyś przyniosła mu rodzinny zegar, prosząc o przywrócenie jego dawnego blasku, o naprawienie jego serca, o zachowanie pamięci. Piotr wierzył, że każdy przedmiot ma swoją duszę, swoją historię do opowiedzenia, swoje sekrety do ujawnienia, swoje miejsce w wielkiej opowieści.