Gdak Krystyna

Krystyna Gdak, dawna koleżanka z lat szkolnych, zawsze nosiła w sobie pewien cichy uśmiech, który rzadko docierał do jej oczu. Miała długie, ciemne włosy, splecione często w warkocz, który opadał na jej drobne ramiona, a jej głos, choć niski, potrafił zaskoczyć nagłą melodią, gdy wspominała dawne czasy, te pełne beztroskich dni na szkolnym boisku. Czasami, gdy spoglądała w dal, zdawało się, że widzi coś, czego inni nie dostrzegają, jakąś ulotną wizję przeszłości, może dawne marzenia, te które nigdy się nie spełniły. Jej obecność, zawsze subtelna, pozostawiała po sobie wrażenie niedopowiedzenia, jakby każda rozmowa z nią była tylko wstępem do znacznie głębszej opowieści, czekającej na odpowiedni moment, aby zostać w pełni opowiedzianą.