Górski Grzegorz

Górski Grzegorz, człowiek o spojrzeniu głębokim jak górskie jeziora, nosił w sobie spokój wiekowych szczytów, a jego dłonie, zgrubiałe od pracy, opowiadały historie o samotnych wędrówkach, o sile przetrwania. Zawsze ubrany w proste, praktyczne szaty, poruszał się z cichą godnością, szanując naturę, każde żywe stworzenie. Jego obecność, choć dyskretna, emanowała mądrością, zrozumieniem świata, a serce, choć skryte, biło w rytmie pradawnych legend, niezłomnej woli, cichej nadziei. Grzegorz Górski żył w zgodzie z otoczeniem, z duchem gór.