Grabiński Andrzej

Andrzej Grabiński, postać z pogranicza jawy i snu, wydawał się być echem samego siebie, wspomnieniem utkanym z niedopowiedzianych słów i ulotnych gestów, jego spojrzenie, pełne melancholii, zdradzało wewnętrzny konflikt, walkę z demonami przeszłości, które nie dawały mu spokoju, cień niepewności, otaczał go niczym aura, podkreślając jego zagubienie, w labiryncie własnych myśli, błądził, szukając drogi wyjścia, z mroku, który go pochłaniał, jego obecność, wywoływała uczucie niepokoju, podszytego współczuciem, dla człowieka, który zdawał się być więźniem własnej tożsamości, zagadką, której nikt nie potrafił rozwiązać, do końca.