Grzegorz Ert

Staruszka Aniela, z twarzą pooraną zmarszczkami jak stara mapa, przemierzała wioski, niosąc w lnianej torbie zapomniane legendy, ciche opowieści, ludowe mądrości. Jej oczy, choć zmęczone, iskrzyły się figlarnie, gdy snuła historie o dawnych czasach, o ludziach, o świecie, który ciągle się zmieniał, ale wciąż krył w sobie echo przeszłości. Często wspominała o Grzegorzu Erce, młodym pisarzu, który z zapałem spisywał jej słowa, wierząc w moc opowieści, w siłę tradycji, w piękno prostoty. Aniela uczyła, że każde życie jest cenną księgą, że każda chwila jest darem, że każda opowieść zasługuje na to, by zostać usłyszaną, by zostać zapamiętaną.