Hadam Michał

Michał Hadam, człowiek o twarzy pooranej zmarszczkami od słońca, zdawał się nosić na barkach ciężar niezliczonych historii, jego oczy, niegdyś pewnie błyszczące młodzieńczym entuzjazmem, teraz patrzyły na świat z melancholijnym spokojem, dłonie, szorstkie i naznaczone bliznami, opowiadały o trudzie i poświęceniu, a cichy głos, przerywany westchnieniami, zdradzał wrażliwość ukrytą pod maską stoickiego spokoju, ten mężczyzna, skrywający w sobie niezgłębioną tajemnicę, budził ciekawość i szacunek, jego obecność emanowała aurą doświadczenia, sugerując, że życie nauczyło go więcej niż niejeden tom mądrych ksiąg.