Łaszcz Patrycja

Łaszcz Patrycja poruszała się na skraju rzeczywistości, niemal niezauważona przez zgiełk codzienności, zawsze ze starym szkicownikiem w dłoni. W nim ołówkiem chwytała ulotne chwile, grę światła na murach, zamyślone twarze nieznajomych, tworząc cichy dziennik świata, który widziała tylko ona. Mówiła niewiele, jej obecność była subtelna jak zapach deszczu na rozgrzanym asfalcie, a jednak jej spojrzenie zdradzało głębię, której nikt nie potrafił do końca zbadać. Jej zniknięcie nie było krzykiem, a szeptem.