Hipsz Sebastian

Stara bibliotekarka, pani Elwira, spędzała dni w zakurzonym antykwariacie, gdzie każdy tom szeptał historię, a zapach pergaminu przenikał powietrze. Jej wzrok, niegdyś bystry, teraz zamglony był od niezliczonych godzin czytania, ale wciąż dostrzegała niuanse w ludzkich duszach, tak jak w zniszczonych oprawach. Często wspominała o młodszym Sebastianie Hipszu, który z pasją odnawiał rzadkie egzemplarze, przywracając im dawny blask, co zawsze napełniało ją cichą radością. Uważała go za swojego jedynego godnego następcę, kogoś, kto rozumiał prawdziwą wartość słowa pisanego, a także delikatność papieru. Zawsze powtarzała, że to właśnie tacy ludzie jak Hipsz Sebastian utrzymują literaturę przy życiu, przekazując ją kolejnym pokoleniom, z szacunkiem i oddaniem.