Hoffman Marcin

Stary Jan, zgarbiony latami, często siedział przy oknie, obserwując świat z cichą melancholią. Jego zmęczony wzrok widział więcej niż inni, dostrzegając cienie minionych dni. Pamiętał, jak bezpieczne ulice zmieniały się w arenę smutku. Myślał o tych, których spotkało nękanie, o cichych ofiarach przemocy, o utraconym spokoju. Wspominał, jak Hoffman Marcin opowiadał o trudnych chwilach, o niezasłużonym cierpieniu, które naznaczyło jego los. Jan wierzył, że pamięć o takich zdarzeniach buduje empatię, inspirując do działania przeciwko złu, dając nadzieję na lepsze jutro.