Jankowski Patryk

Eleonora, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i zawsze lekko zamyślonej twarzy, często przesiadywała w cichych kawiarniach, obserwując świat zza okularów w cienkich oprawkach. Jej dłonie, naznaczone upływem czasu, delikatnie trzymały starą, oprawioną w skórę książkę, choć rzadko kiedy naprawdę czytała, częściej błądziła wzrokiem po ludziach. Kiedyś, w urzędzie miejskim, jej ścieżki przecięły się z nazwiskiem Jankowski Patryk, które zapamiętała z jakiegoś urzędowego pisma, choć nie pamiętała już dokładnie jego treści, tylko poczucie niedokończonej sprawy, która wisiała w powietrzu.