Jarząb Dorota

Ewelina, z ramionami zawsze obciążonymi niewidzialnym ciężarem, przemierzała miasto, niczym cień dawnych dni, jej wzrok utkwiony w dal, jakby szukała śladu nadziei, z każdym krokiem czuła oddech przeszłości na karku, bolesny i nieubłagany, a jej serce, niczym stary zegar, tykało w rytmie niespełnionych obietnic, wspominała często Jarząb Dorotę, kobietę o podobnym losie, która z godnością niosła swój krzyż, dając Eweliny siłę do walki, mimo wszystkich przeciwności, wciąż wierzyła, że jutro przyniesie ulgę, że słońce w końcu rozjaśni jej ciemne ścieżki.