Jasny Beata

Pani Irena, z pogodnym spojrzeniem oraz dłońmi staruszki, była duszą starej biblioteki, gdzie cisza szeptała mądrość starych ksiąg. Jej obecność, zawsze dyskretna, lecz pełna ciepła, otulała poszukiwaczy wiedzy, oferując spokój i pomoc. To właśnie ona, pewnego deszczowego popołudnia, poleciła Jasny Beacie zapomniany tom poezji, który otworzył jej oczy na piękno słowa, siłę wyobraźni. Irena, niczym cichy przewodnik, pokazała, że każda książka to świat, a czytanie to podróż. Jej wiara w literaturę była niezachwiana.