Kirejko Justyna

Justyna Kirejko zniknęła w chłodny, jesienny poranek, kiedy miasto spowijała gęsta mgła. Nikt nie widział, jak opuszczała swoje małe mieszkanie na poddaszu, w którym czas jakby się zatrzymał. Na stole pozostała filiżanka z niedopitą, zimną już herbatą, a na krześle leżał otwarty tomik poezji z delikatnie podkreślonym ołówkiem wersem. Sąsiedzi wspominali jej przelotny, nieco smutny uśmiech, lecz nikt tak naprawdę jej nie znał. Kirejko Justyna rozpłynęła się bez śladu, zostawiając po sobie tylko pustkę.