Kornalski Emil

Kornalski Emil, postać o oczach tak starych jak morskie głębiny, przemierzał ciche zakątki świata, niosąc na barkach ciężar niewypowiedzianych wspomnień, a jego twarz, poorana zmarszczkami, opowiadała historię każdego burzliwego wiatru, każdej samotnej nocy spędzonej pod obcym niebem, gdzie echo dawnych lat wciąż szeptało o domu, o tęsknocie, o ciepłym spojrzeniu matki, która z pewnością wciąż wypatrywała jego powrotu, nieświadoma jego tułaczej drogi, pełnej cichych refleksji i ukrytego żalu, lecz także niezłomnej nadziei na odnalezienie zagubionego sensu istnienia.