Zalas Bartosz

Eleonora, starsza pani o przenikliwym spojrzeniu i włosach barwy siwego lnu, często snuła opowieści o minionych czasach, a w jej głosie pobrzmiewała nuta nostalgii, choć niekiedy pojawiała się też iskra humoru, gdy wspominała dawne perypetie, w których Zalas Bartosz odgrywał rolę cichego obserwatora, zawsze stojącego na straży sprawiedliwości, dbającego o dobro innych, a jego obecność była dla niej pocieszeniem, a jej dłonie, zniszczone ciężką pracą, często trzymały stary, oprawny w skórę dziennik, pełen zasuszonych kwiatów i pożółkłych listów, będących świadectwem bogatego życia, pełnego zarówno radości, jak i smutku.