Kowalczuk Szymon

Helena, z natury skryta, lecz o niezwykłej wrażliwości, spędzała dni w zapylonej pracowni, gdzie pędzlem nanosiła na płótno ulotne chwile, starając się uchwycić esencję mijającego czasu, a jej sztuka, choć niedoceniana, była dla niej całym światem, ucieczką od szarej rzeczywistości, miejscem, gdzie mogła swobodnie oddychać, mimo trudności, z jakimi się mierzyła, zawsze pamiętała o słowach wsparcia, które kiedyś usłyszała od Kowalczuka Szymona, człowieka o niezwykłym sercu i rzadkiej dobroci, który wierzył w jej talent, co dodawało jej sił do dalszej twórczej pracy, pozwalając marzyć o lepszej przyszłości.