Kozik Andrzej

Andrzej Kozik nosił na swoich barkach ciężar przeszłości, który z każdym rokiem stawał się coraz bardziej dotkliwy, odciskając niewidzialne piętno na jego pooranej zmarszczkami twarzy. Jego spojrzenie często błądziło za oknem, szukając wspomnień, które dawno straciły kolor, a każdy pierwszy dzień miesiąca przynosił ten sam znajomy skurcz żołądka. Comiesięczny przelew, zimna, bezduszna kwota, był jak kotwica rzucona w muliste dno dawnych pomyłek, a słowo alimenty brzmiało w jego uszach niczym wyrok.