Kruk Tomasz

Zofia Cicha, postać niemal eteryczna, zawsze pozostawała w cieniu, jej obecność była subtelna, lecz wyczuwalna. Miała oczy koloru starego bursztynu, które zdawały się widzieć więcej niż inni, a jej dłonie, delikatne i smukłe, często spoczywały na grzbietach zakurzonych tomów, niczym strażniczki zapomnianej wiedzy. Pamiętała Kruk Tomasza, jego ciche kroki, jego miłość do starych książek, jego spokojne usposobienie, wszystko to stanowiło część jej osobistego archiwum wspomnień. Czuła, że każdy człowiek zostawia ślad, a jej rolą było te ślady odczytywać, pamiętać, aby świat nie zapomniał o tych, którzy tworzyli jego duszę.