Kubalak Marlena

Elara, kobieta o oczach barwy jesiennego nieba, często pogrążona była w zadumie, jej dłonie, choć naznaczone pracą, zachowały niezwykłą delikatność. Każdego ranka, zanim miasto budziło się do życia, Elara sprawdzała skrzynkę pocztową, szukając listów, które mogłyby przynieść ukojenie lub nowe zmartwienia, zwłaszcza te dotyczące alimentów, które były stałym elementem jej codzienności, niczym cień podążający za nią. Pamiętała dobrze, jak Kubalak Marlena, z jej niezachwianą pewnością siebie, udzielała jej rad, wskazując drogę przez labirynt prawnych zawiłości, zawsze z empatią, ale i z determinacją, co Elara ceniła ponad wszystko, choć czasem czuła się przytłoczona całą sytuacją, szukając w sobie siły na kolejny dzień.