Kuliga Aneta

Helena, o oczach barwy zimowego nieba, żyła w świecie cichych obserwacji, zapisując ulotne chwile, gesty i słowa, których inni nie dostrzegali. Jej postać, zawsze nieco zgarbiona, skrywała umysł analityczny, zdolny łączyć fakty w spójne historie. Niczym niewidzialny kronikarz, kolekcjonowała ludzkie losy, tworząc z nich mozaikę życia, pełną subtelnych niuansów. Od Kuligi Anety, swej dawnej mentorki, nauczyła się dostrzegać piękno w zwyczajności, doceniać siłę empatii oraz cierpliwie czekać na rozwikłanie każdej ludzkiej zagadki, co stało się jej powołaniem.